Sui­ker­gast. 

2018. Ach­ter de Ramen, Amster­dam. Work in pro­gress. 

Op een dag deed een Lepis­ma Sac­cha­ri­na onaan­ge­kon­digd zijn intre­de in mijn ate­lier. Het was een won­der­lij­ke ont­dek­king: maan­den­lang had ik gewerkt aan een serie nieu­we gou­a­ches (…) Turend naar één van de wer­ken, kwam het ineens rom­me­lig op mij over, alsof er iets ver­an­derd was. Ik liep ernaar­toe en plot­se­ling zag ik de oor­zaak: in de dikke zwar­te gou­a­che zaten stuk­jes wit waar de verf was aan­ge­vre­ten, alsof een worm zich een weg had pro­be­ren te banen in de verf en lie­ver alleen de korst­jes at. Toen ik naar het vol­gen­de werk keek, zag ik ook daar klei­ne aan­ge­vre­ten hap­jes, net als in nog drie ande­re wer­ken. (…)

De zoek­tocht naar het ‘wezen’ dat zich een weg door de gou­a­che gebaand had bracht me -behal­ve bij bestrij­dings­mid­de­len- ook bij de Vla­min­gen die zil­ver­vis­jes ‘Sui­ker­gast’ noe­men. Sinds­dien heb ik een gasta­te­lier.

Sugar Guest

One day, a Lep­is­ma Sac­cha­ri­na en­tered my stu­dio unan­nounced. It was a mirac­u­lous dis­cov­ery: for months, I’d been work­ing on a new se­ries of gouach­es that slow­ly ex­pand­ed on my stu­dio wall. (…) While look­ing at one of the works, it seemed dif­fer­ent, as if some­thing had changed. I walked to­ward the wall and dis­cov­ered the rea­son why: in the thick black gouache were lit­tle pieces of white where the paint had been chewed, as if a worm had been try­ing to eat its way in but pre­ferred to just eat the crust.(…) I saw more small bites, and in three other works as well. (…) The search for the en­ti­ty that had eaten its way through my gouache, led me –ex­pect from pes­ti­cides- also to the Flem­ish that call sil­ver­fish “Suik­er­gast” (Sugar Guest). From that day, I have a guest studio in which I feel comfortable at home again.